Gençlerbirliği, 15. hafta itibariyle lig tarihinin en kötü 3. sezonunu yaşıyor. Yine 13 puanda oldukları 1969-1970 sezonu sonunda küme düşen Kırmızı-Siyahlılar, 11 puan topladıkları 2001-2002 sezonunda kümede kalmayı başarmışlardı. Kalan 18 maçta neler olacağını hep beraber göreceğiz.
Fenerbahçe maçında bir tane bile tehlikeli pozisyon yaratamayan, hatta rakip kaleye şut bile atamayan Gençlerbirliği’nin düştüğü bu aciz duruma şaşıran bir tane bile Gençlerbirliklinin olmayışı ise, işin en ilginç yanı.
Nasıl şaşırsınlar ki; Neredeyse her sezon “alakasız” ve kötü transferlerle lige başlayan, bir sezon genç futbolcularla sonraki sezon onları kesip yabancılarla oynayan, yeni transferleri göndermek için para harcayan, “kafaya göre” teknik direktör kovarak ulusal (ve zaman zaman uluslararası) basına malzeme olan, her geçen gün cepteki parası azalan, son 8 sezondur puan cetvelinde dokuzunculuktan yukarıya çıkamayan ve taraftarın gözündeki en ufak umut kırıntılarını bile sezonun ilk haftalarında yerle bir etmeyi başaran bir futbol kulübünün, ülkenin en yüksek futbol liginde yer alması kadar “saçma” bir şey olmadığını bilmek için müneccim olmaya gerek yok!
Taraftarın asıl şaşırdığı şey ise, yönetimin, her sezon sonunda kümede kalınınca, bir yıl boyunca bangır bangır çalan çanların seslerini unutup aynı hataları hiç yapmamış gibi yeniden tekrarlaması.
Geçen sezon 2 hafta takımın başında yer alan ve genç futbolcu yetiştirmekte “üstat” olarak lanse edilen (ve Allah’ı var 3-4 genç futbolcunun sahneye çıkmasını sağlayan) Mustafa Kaplan’ın, bu sezon başında yapılan tüm yabancı transferlerin altına imzasını atarak “ben kefilim” demesi ve takımın başına bir kere daha geçtiği Fenerbahçe maçında 9 yabancı futbolcuyu birden sahaya sürerek, kulüp tarihinin en fazla yabancılı kadrosuna imzasını atmasındaki ironi, sanırım kulübün içinde bulunduğu acizliği ortaya koyan en önemli örneklerden biri!
Sezon sonunda Gençlerbirliği küme düşebilir. Ama emin olun bu çok da önemli bir mesele değil. Hem belki de, yönetimin kendini silkelemesi ve dersler çıkartmasına yardımcı bile olabilir. Asıl önümüzde duran en büyük mesele, 100. yaşını kutlamaya sadece 8 yılı kalan ve bir türlü kurumsallaş(tırıl)mayan Gençlerbirliği’nin, İlhan Cavcav sonrasında neler yaşayacağının tam olarak kestirilemiyor olması!
