Bazı şeyler için hep “keşke” deriz ya… Bende şu an onu diyorum. Keşke, gidip “merhaba ben sizi çok seviyorum” deseydim.
Dün Ankara Bahçelievlerde bir kafeterya’da otururken oğlum telefon etti. “Anne Süleyman Seba vefat etmiş” dedi. İnanamadım. Gerçekten yıkılmıştım. Rahatsızlığını biliyordum ama bu haberi hiç beklemiyordum. Oğlum benim hangi değerlere, hangi insanlara, hangi spor adamlarına önem verdiğimi gayet iyi bilir. Şimdiye kadarda hiç böyle bir haber vermemişti.
Süleyman Seba gerçekten büyük bir değer, büyük bir insan, büyük bir spor adamıydı benim için. Oğlum haklıydı ve çok üzüleceğimi biliyordu. O nedenle telefon etmişti. Sanki aileden birisini kaybetmiş gibi hemen eve geldim ve hatıralarımı yokladım.
Galiba 1985 yılıydı. Spordaki en kötü dönemlerimdi. Arçelik’te oynadığım yıllarımdı ve sakatlanmıştım. Ameliyat sürecinden sonra fizik tedavi için Beşiktaş’ın Akaretlerdeki binasına neredeyse her gün gidiyordum. Menisküs ameliyatından sonra bacağımın kuvvetlenmesinde bana Beşiktaş Jimnastik Kulübü yardımcı oluyordu. Her gün sakat bacağımla o yokuşu çıkar ve Necati beyin gösterdiği egzersizleri yapardım. İyileşme sürecinde çok önemli bir yeri vardır Beşiktaş Jimnastik Kulübünün.
Bu süreçte sadece birgün kapıda karşılaşmıştım büyük başkan, büyük insan Süleyman Seba ile. O zaman nasıl bir spor adamı ile karşılaştığımın farkında değildim. Çok ilgilenmemiştim. Çünkü o yıllar çok gençtim, gözlerim sadece Metin-Ali-Feyyaz’ı ve bir de Bursaspor’dan Sedat 3’ü görüyordu. Biraz daha büyümem, görmem ve anlamam gerekiyordu yaptıklarını veya yapmadıklarını. Sonraki yıllarda yine Galatasaray’ın büyük başkanı Özhan Canaydın’ı da fark ettim ve izledim. Birbirlerine çok benzettim ve çok şey öğrendim.
Birde bir hentbol maçında takımını seyretmeye gelmişti büyük başkan. Hangi yıl olduğunu net hatırlamıyorum. Ama, galiba 2006-2007 sezonuydu. Tribündeki duruşunu, takımını alkışlayışını ve maç sonrası takımı ile bütünlenişini hatırlıyorum. Hiçbir olaya, hiçbir kurala, hiçbir düdüğe müdahele etmeden, sıradan bir hentbolsever gibi, dün Feyyaz Uçar’ın yazdığı mektupta olduğu gibi, elindeki mendili ile nasıl keyifle maçı seyrettiğini hatırlıyorum.
Artık biraz büyümüştüm ve nasıl bir başkan, nasıl bir insan olduğunun farkındaydım. Keşke o gün, “Başkanım sizi çok seviyorum, siz benim için çok özelsiniz, siz benim için çok değerlisiniz.” deseydim.
“Biliyor musunuz başkanım, sizin kulübünüzün imkanları sayesinde ben iyileştim, çok teşekkür ederim.” deseydim.
Keşke hiç çekinmeden yanına gidip, “Başkanım, üç büyüklerden sadece sizin hentbol takımınız var. Bunun içinde ayrıca teşekkür ederim.” deseydim.
Keşke, keşke, keşke… Bunları demediğim için çok üzülüyorum tabii. İnsanların yaptıkları güzel şeyleri duymaları gerektiğini düşünüyorum. Ama bir daha böyle başkanlar gelmeyecek diye daha çok üzülüyorum. Böyle insanlar gelmeyecek diye daha çok üzülüyorum. Spor camiasında örnek alacak böyle insanlar, böyle değerler, böyle spor adamları kalmadı diye çok üzülüyorum.
Sabah televizyonu açıp haberleri dinlerken Fox Tv ‘de İsmail Küçükkaya’nın siyah beyaz gömlek giydiğini gördüğümde, sadece spor camiasında değil, Süleyman Seba’nın herkesin kalbinde nasıl bir iz bıraktığını bir kez daha görmüş oldum.
Büyük bir insanı kaybettik. Herkes büyük sözler söylüyor arkasından. Örnek insan, efsane başkan, onursal başkan, büyük insan, yeri doldurulamayacak spor adamı ve daha birçokları.. En kötüsü ne biiyor musunuz? Bir daha, tüm bunların hepsini söyleyeceğimiz bir insanımız, bir spor adamımız yok artık. Başımız sağolsun.
Caner Coşkun’un, Süleyman Seba’nın vefatından sonra attığı tweet gibi. Yılın en büyük transferini “Cennet” yaptı. Mekanın cennet olsun büyük başkan. Senin yerin gerçekten doldurulamayacak.
