Hatırlayalım, hayalkırıklığıyla başlayan ligin ilk devresini tamamlarken, takımın uzun vadede benimseyeceği karakter üzerine temel bir soru sormuştuk: Oyun içi edilgen bir tutum takınan, defansif nitelikleri önceleyen, futbol kalitesine ilişkin derdi sınırlı bir takım mı olacaktık; yoksa oyunun kontrolünü hegemonyası altına almaya çalışan, sonuç kadar oyunun kendisine de değer veren, futbol oynama heveslisi bir takım mı olacaktık?
Bu niyet okumasının cevabını verebilecek maçların ilki olan Çaykur Rizespor maçı, saydığımız özelliklerden ikinci kümeye ait olanlara dair nüveler taşıyordu. Baskın bir şekilde oyunun hakimiyetini ele geçirmeye çalışan ve topun kontrolüne sahip olan taraftık. Ancak ilk 20-25 dakika boyunca 3.bölgeye geçirmeye çalıştığımız toplarda başarı sağlayamayıp, organize atak fırsatları üretemedikçe sebat etmekten vazgeçip, kanatlara açılan uzun paslarla pozisyon teşebbüslerinde bulunduk. Kolektif emek barındırmayan, sadece bireysel beceriye dayalı ve yerleşik rakip savunmanın hata yapmasını şart koşan bu hücum biçiminden pek tabii herhangi bir fayda üretemedik. Karşılaşmanın ilk devresi son derece yavan, futbola dair hemen hiçbir nitelik barındırmayan bir 45 dakikaydı. İkinci yarının hemen başında kavuştuğumuz gol ise oyunun mental avantajını tamamıyla bize çevirdi. 11 haftadır kazanamayan, dolayısıyla özgüveni oldukça kırılgan Rizespor gol sonrası travmayı çok şiddetli bir şekilde yaşarken; Mehmet Özdilek'le beraber ligin en sert zihinsel güçlerinden birine dönüşen takımımız ise golden inanç ve rahatlık çıkararak, oyunun kontrolüne ek olarak hücum fonksiyonlarından da fırsatlar üretebildiği 15-20 dakikalık bir periyot yakaladı. O baskın periyodun rakibin acemi hatalarına denk gelmesiyle de maç 70.dakikada koparıldı.
nAhmet, Ante, Petroviç, Stancu ve bilhassa Doğa günün iyi peformans gösterenleriydi. Benim adıma sezonun en büyük sürprizi olan Doğa, verdiği mücadeleyle, sahaya koyduğu eforla önündeki dört orta saha oyuncusunun tamamının topsuz oyundaki zaaflarını kapatabiliyor. Yeni transflerden Dahlin becerilerini değerlendirmeye alabileceğimiz tek pozisyonda Sercan'a karşı açıyı iyi kapattı. Hakan Aslantaş yapamadığı iki ortayla sınıfta kalsa da, hareketli Abdi'ye karşı yeterli bir savunma performansı gösterdi. Günün en kötüsü ise açık ara Jimmy'di. Jimmy bir açık oyuncusunun adam geçme, orta yapma, şut tehdidi gibi özelliklerinin tümüne sahip. Ancak düşük oyun zekası ve -Jimmy için bile fazla olan- şahsi oynama güdüsü nedeniyle potansiyelinin ucundan bucağından geçmeyecek bir verim sergiliyor.
Mehmet Özdilek hafta içi düzenlediği basın toplantısında savunma oyuncularının performansından memnuniyet duyduğunu; fakat sakatlıkları göz önüne alarak alternatif transferler yaptıklarını belirtmişti. Santrfor transferine yönelik olarak da yabancı kontenjanının dolması nedeniyle arayışları sonlandırdıklarını, yerli forvet takibinde olacaklarını eklemişti. Şu iki açıklamayı bir araya getirince insan yalnızca hayret ediyor. Takımın en güçlü olduğu stoper bölgesinden memnunken -hem de yabancı- transfer yapılıyor; fakat arayışlarda bulunulduğuna göre teknik ekip tarafından da yetersiz bulunan forvet bölgesine "yabancı kontenjanının dolması nedeniyle" transfer yapılamıyor. Nerden baksan tutarsızlık nerden baksan ahmakça!
Futbola dair hiçbir yaşam belirtisinin olmadığı bu maçı kritik bir anda ortaya çıkan bireysel beceri, rakibin hem mental hem oyun içi zayıflığı ve takımın son 3 ayda inşa ettiği özgüven sayesinde kazanmasını bildik. Fakat sonuçta başarı sağladıkça oyunda geriye düştüğümüz aşikar. İşlerin bu kadar iyi gittiği bir dönemde dahi futbol namına bir şey görememek, Mehmet Özdilek'e dair uzun vadeli bir güven duyulmasının önüne geçiyor.
