15 gün, Gençlerbirliği'nden ayrı kalmak için fazlasıyla uzun bir süre. Ah bu insanı tepeden tırnağa özlemle dolduran gereksiz ulusal sınırların gereksiz maçları... Geçen sürede sergilenen kaliteli futbolun yanı sıra, Kayserispor'un Bobo, Nobre, Jaja gibi son derece değerli hücumcularına denk gelinmeyecek olunca özleme eşlik eden diğer kuvvetli hissiyat da umuttu. Tribünlerdeki kalabalık ve coşku da bu umudun hakkını verir cinstendi hani.
Karabükspor mücadelesinden farklı olarak, cezalı Ante ile Nizamettin'in yerine Ahmet ve Gosso değişiklikleriyle çıktık sahaya. Formasyon açısından da Stancu'nun zaman zaman Zec'in yanında forveti ikilediği bir 4-2-3-1'le başladık. Ancak geçen haftaya kıyasla ciddi bir farklılık Oktay'ı orta sahanın gerilerine kadar gelip üstlendiği oyun kurucu görevinden feragat ettirip, bir forvet arkası oyuncusu olarak kullanmamızdı.
Sinan'ın hücumda top tutamaması, Gosso ve Özgür'ün de Kayserispor orta sahasına çok ciddi bir üstünlük kurması sonucu -son üç maçta olduğu gibi- bir kez daha çok yüksek oranda top hakimiyetiyle başladık maça. Fakat bu yüksek topa hakim olma durumu, çok basit bir sebeple, kendisini pozisyon üretme noktasında gösteremedi. Kayserispor'un yalnızca kendi yarı sahasında konumlanan, gömülü, boşluk bırakmayan düzenine karşı yapılması gereken toplu oyuna olabildiğince hız katarak tempoyu maksimum seviyeye ulaştırmaktı. Ancak Gosso ve Özgür'ün toplu oyunda ağır kalmaları ve oyuna hız enjekte edememeleri Akhisarspor maçındaki seri hücum eden takımın birkaç seviye altında kalmamıza yol açtı. Pas oyununu daha akışkan kılacak Petroviç veya dribblingleriyle orta sahayı kat edebilecek Nizamettin'i kullanmamız tempomuzu yükseltmeye ve ön alanda daha üretken olmamızı sağlayacak yegane faktörlerdi.
İkinci yarının hemen başında yenilen golle yaklaşık 10-15 dakika bir zihinsel bocalama yaşadık. Genç ve yeni takım hüviyetimiz ile takımdan Hurşut, Vleminckx, Aykut gibi saha içi liderlerimizin ayrılması bu noktada bir süreliğine sıkıntı yaşamamıza sebep olacak gibi duruyor. Oyuncu değişikliklerin ardındansa Nizamettin oyunumuza enerji, Mervan ise yaratıcılık kazandırdı. -Chelsea'nin Schürrle'yle veya Borussia Dortmund'un Aubameyang'la uyguladığı üzere- 4-2-3-1'in iki kanadından birini, ceza sahası içerisine bir golcü daha dahil edip, şut teşebbüsünde bulunma yüzdesini arttırmak amacıyla, teknik becerisi ortalama üstü bir forvet olan Stancu'ya vermek mantıklı bir tercih. Bu tercih aynı zamanda Uğur ve Tosiç gibi ofansif beklere koridor sağlaması açısından da verimli. Ancak bu tip bir yönelimde kaybedilen hücum aksiyonlarınızın yaratacılıktan uzaklaşması olageliyor. Stancu'da bir süre daha ısrar edip, verim alma çabasına girilebilir şu noktada; fakat bir diğer yandan da Ante'nin cezasının bitmesiyle Tosiç'i ideal bölgesine yerleştirip, geçen sezon sık sık kullandığımız gibi Tosiç'in bindirmelerinden hücum fonksiyonu üretmeyi düşünmeliyiz. Uğur ciddi bir potansiyel ihtiva ettiğini kanıtladı, ancak ligin en iyi sol bekinden, kendi tercihlerimiz sonucunda, mahrum kalmaktayız. Bir başka seçenek de Mervan ve Jimmy'ye ceza sahasına sınırsız penetre etme özgürlüğünü verip, hatta özellikle buna teşvik edip, öndeki üçlüyü, oyun aklı bu iki yeteneği besleyebilecek Tomiç'le tamamlamak. Güçlü bir pivot forvetle oynamayıp, özel bir 10 numaraya sahip olmadığımızı düşünürsek, üçüncü bölgedeki seri ortaklıklar ve kanat oyuncularımızın yaratıları beslenebileceğimiz en uygun kaynaklar.
Özgür ya da Gosso'dan birini, Nizamettin veya Petroviç'le tamamlasak, çok kötü bir gününde olan Oktay'ın yerine Tomiç'i daha erken oyuna dahil etmiş olsak ve hatta Özgür'ü stopere çekip, Tosiç'in ofansif etkinliğinden faydalansak üretkenlik ve tempo açısından limitlerimizi zorlayabilir, bu çok eksik ve kötü Kayserispor'u rahatlıkla ekarte edebilirdik. Ancak teknik ekip bir plana sahip ve bu plan bizi uzun vadede hedefe götürebilecek, daha da önemlisi, hedefe götürmese dahi gözlerimizi sahaya diktiğimizde keyif almamızı sağlayacak bir görünüm sergiliyor.
