“Bir kapitalist has örneği olarak Hacı” isimli belgeselin bir kısmını izledim dün. Hepi topu on dakikalık kısmına maruz kaldığım belgeselin tümünü izleyebilmek için çaba sarf etmem gerekti. Gördüğüm şu…
Hacı, ismini parayla bu kadar yan yana geçirmeyi neden tercih ediyor, anlamıyorum. Gençlerbirliği camiasına paradan başka bir şey bırakmak istemiyor mu acaba?
150 bin dolara aldığı adamı 5 milyon dolara, 3 milyar liraya mâl ettiği topçuyu 100 milyar liraya nasıl sattığını anlatıp, duruyor hala. İsmiyle müsemma para birimi bile var. Düşünün. Hal böyle olunca; Hacı’nın ahaliye çağrıştırdığı tek şey anamalların en efektifi oluyor, çıkıyor. Kendi ağzından çıkan laf olduğu için söylemekte beis görmüyorum; kulübü ticari işletme gibi yürütmek, şirket gibi götürmek sayesinde işin başarıya ulaşacağına inanmış en başından. Tutarlı olduğunu kabul etmek, başkanın hakkını vermek lazım. Ama, böyle yapınca, takım için ruhtan bahsetmeye hakkı kalmıyor, farkında değil.
Hiç unutmam, Gençlerbirliği’ni anlatan herhangi bir çalışmaya kulübün ya da kendisinin katkısının olup olmadığını sorduğumda, fütursuzca “Valla Ankara Rüzgarı mıydı, neydi, öyle bi kitap var. Ama ben ilgilenmedim” demişti. Orhan Şeref Apak terekesinin bir parçası olan defterinin kitap mezatında satışa çıktığını ben görmüştüm, o muhtemelen duymamıştı bile. Duysa bile ilişmemişti hiç. Ama bahsi geçen belgeselde ismini anmadan edemedi.
Kapitalistlerin anamaldan başka bir şeye saygı duymadığını biliriz. Adları üzerinde. Ama sadece mali yapının düzgün olmasını temin etmek, bir kulübü 30 küsur yıl idare etmeye yetiyor mu? Böyleyse, kırmızı-siyah ne ifade eder? Kırmızı-siyah formayı saha içinde veya tribünde üstüne geçirenler neden bahseder?
Heykeli, kendi ismini verdiği tesislerin tam ortasında hâlihazırda. Kaidesine bir de dolardan nazarlık mı yapıp, koysalar acaba?
Hacı, dediğimiz memleket coğrafyasında futbolun en büyüğü! Bir düşünün. Kendisi de düşünsün. Böyle anılmayı hak ediyor mu, bir baksın.
