Üstümüzden ölü toprağını attık ve daha evdeki cenaze çıkmadan bayram geldi. Ankaragücü camiası olarak gerçekten bir kâbustan kurtulduk. Ümidimizi kestiğimiz, artık hiç bitmeyecek dediğimiz bir kâbus daha biter bitmez yerini mesut bir sabaha bıraktı. Ya tazminatını alabilmek için ya da kendini takımın üstünde gösterebilmek için bazı maçları negatif veya pozitif anlamda maniple ettiğine inandığım ve bu hareketini de hiç etik bulmadığım bir teknik direktör adayından kurtulduk. Neredeyse 18 aya yakın takımın başında köstek olarak bulunan, sürekli camiayı aşağılayarak kendini besleyen ve bundan büyük keyif alan bir hoca adayı kolay kolay bir daha dünyaya gelmez. Mesut Bakkal daha gelir gelmez, bu camiayı çok sevdiğini, hep bu camiaya gelmek istediğini ve taraftarının Türkiye’de sayılı taraftar gruplarından olduğunu söyleyerek işe başladı. Mesut Bakkal hem kişiliği, hem hocalığı, hem beyefendiliği, hem de tecrübesi ile kendisini Türkiye’de kabul ettirmiş bir hoca olduğuna göre söylediklerinin doğruluğunu kabul etmek gereklidir. Oysaki Özat sürekli bu camianın ne kadar kötü olduğunu söylüyor ve sürekli taraftarı aşağılıyordu. Şimdi sormak lazım, Özat’a mı güvenirsiniz Bakkal’a mı? Demek ki biri yalan söylüyor, ama güvenilir hoca Bakkal olduğuna göre ona güvenmek lazım. Kaldı ki daha ilk maçı ayağının tozu ile taraftar desteğini de yanına alarak kazandı. Sonraki maçlar içinde ümidimizi arttırdı, ümidimizin bittiği anda bize ümit oldu.
Maça gelirsek… Daha maça gelmeden Sayın Bakkal’ın taraftar, camia ve kulüp için söyledikleri futbolcuları ve camiayı tam olarak bu maça motive etti. Yine futbolcu-taraftar gerginliği bitirilip yakınlaşma sağlandı. Saha içi gerilim yerini sempatiye bıraktı. Antrenmanlar son derece keyifli geçti ve doğal olarak maç zaten daha oynanmadan ibre Ankaragücü’ne döndü. Mesut hocayı bu kadar kısa zamanda takımı ve taraftarı kucaklayan mesajları verip hem takımı hem taraftarı maça son derece konsantre ederek hazırladığı için kutlarım. Maçı kontrollü ve olması gerektiği gibi oynadık, defansı sağlam tuttuk ve oyunun genelinde daha iyi oynayıp 3 puanı aldık. Maçın hakemi hiç beğenmediğim Yunus Yıldırım’dı ve yine her zamanki gibi eyyamcıydı. Konyaspor’un maçı kazanması için elinden geleni yaptı. En az iki Konyasporlu futbolcuyu atması gerekirdi ama atamadı. Bu nedenle kendisini kınıyorum. Bu maçtan sonra oturdum ve bu takımda El Yasa, Broggi, Koray, Hürriyet, Theo olsa nerelerde olurduk diye düşündüm. Bu Ankaragücü ruhu olan adamların niye gönderildiği sorusunun cevabını yine bulamadım.
Artık iyi bir yola girdik. Daha başarılı olmak için herkesin yapması gereken görevler var. Öncelikle Mesut hocamın demeçleri ve tavırları yönetim tarafından tam olarak desteklenmeli, taraftar ile futbolcu Saray tesislerinde buluşturulmalı, yönetim elini ayağını sahadan çekip Mesut hocaya tam yetki vermeli, seneye transferleri direk olarak hoca yapmalı, taraftarlar da bölünmeye son verip sahada tek ses tek yürek olmalı, bilet olayı kesin olarak sonlandırılmalı, gerekirse profesyonel amigoluk getirilip emek veren insanlar sigortalı edilip maaş bağlanmalı (bu şekilde illegalite olmaz)… Kötü ve karanlık günlerimiz, ümidimizi yitirdiğimiz günler son buldu ve artık aydınlık günlere mutlu ve Mesut günlere doğru ilerliyoruz. İnsan hiç umudunu kaybetmemelidir. Ya Ümitsizsinizdir ya da Ümit sizsinizdir! Biz şimdi Ümit’siziz ama ümitliyiz artık…
