Hep sorarlar bana "neden Ankaragücü?" diye;
Çünkü diye başlarım;
Bir şehri tribünden sevmektir taraftarlık, güce, güçlüye, paraya, pula tamah etmeden, kimselere boyun eğmeden...
Taraftarlık, kupalara, şampiyonluklara, zaferlere, havalı transferlere, paralı başkanlara, yalan zamanlara tamah etmek değildir zira.
Taraftarlık karşılıksız sevmektir takımını, yeri geldiğinde duruş sergilemektir. Takımları takım yapan, tarihleri ve taraftarının duruşudur. Sararmış solmuş eski bir takım posterine bakarken özlemektir. Bazen cebindeki en son kuruşu maç biletine vermek, bazen külüstür bir otobüsün arka koltuğunda, dondurcu soğuğa aldırmadan peşinde koşmaktır renklerin. Bir şehri tribünden sevmektir taraftarlık. Güce, güçlüye, paraya, pula tamah etmeden, kimselere boyun eğmeden, öylesine dik, öylesine eyvallahsız.
Yeri geldiği zaman zengin başkanı protesto edebilmektir, yeri geldiği zaman gidişatı sorgulamaktır. Maç günleri stada çok uzak olmayan bir erketede toplanıp, amatör kümede mücade veren takımını yağmur altında desteklemektir bazen.
Bazen küme düşen takımının ardından tribünde gözyaşı dökmektir. Ahir ömürde kupa göremeyeceğinizi bile bile, dilinize takılmış o beter şarkıyı başınız dimdik her daim söyleyebilmektir.
Asla vazgeçmeyeceğiniz bir kadını, tarif edilmez tutkuyla sevmek gibidir taraftarlık, çoğu zaman ummak ve beklemektir.
Ben böyle bir takım sevdim çok zamandır. Ben bir şehri tribünden sevdim ve hep bekledim...
Ama asla vazgeçmedim...
