İlk günden bu yana Ankaragücü’nün, Türk sporunun 100 yıllık çınarının yapısının farklı olduğunu anlatmaya çalıştık…
Ne yaparsanız yapın, sarı lacivertli kulübü köklerinden koparmanın sonuçlarının iyi olmayacağını dillendirdik…
Geçmiş yönetimler döneminde yaşanan olumsuzluklar nedeniyle camianın bir bölümünün sığınacak, sert rüzgarlardan korunabileceği bir barınak araması da doğaldı…
Ankaragücü camiasının taraftarıyla büyük bir güç olduğunu ve kesinlikle dışlanmalarının söz konusu olamayacağını ifade etme yoluna gittik…
Taraftarın önüne büyük hedefler koyup sonra da hayal kırıklığı yaşatmanın sonuçlarının olacağını, sadece ligde kalmanın başarı olarak lanse edilmesinin yeterli olamayacağını münasip bir dille anlattık…
Ve işte sonuçları…
Tam 10 haftada, (Hemşehri Gençlerbirliği’nden) alınan 1 galibiyet, 6 beraberlik ve 3 yenilgi… 29 Kasım’da Denizlispor ile Ankara’da oynanan ve sarı lacivertlilerin 1-0 kazandığı maçtan sonraki 10 haftada elde edilebilen puan hepi topu 9…
Tribüne takımının başarısını görmeye gelen taraftarın, özellikle de Ankaragücü gibi köklü camialara gönül vermiş insanların tepkilerinde art niyet aramak hiç de doğru olmaz…
O taraftarlar ki, Ankaragücü’nün vazgeçilmez bir unsurudur…
Zaten anormal olanı taraftarın tepkisiz olmasıdır…
Yani, hiç kimse tribünlerdeki tepkileri “Kendini bilmez bir grup ya da Ankaragücü taraftarını temsil etmiyor” şeklinde tanımlamaya çalışmasın…
Taraftar iyi günde de kötü günde de takımın yanında olan ve canı yandığında da sesini yükselten insanlardır…
Ki onlar boğazlarından kestikleri paralarla maça gitmekte, sadece ve sadece gönül verdikleri renklerin başarısını beklemektedirler…
Bu da onların hakkı olsa gerek.
