Ah bu futbolcuların saha içinde yaşadıkları dramlar ne zaman bitecek? Arsenal bu konuda en fazla canı yanan takım… Hemen her sene genç bir yıldızı bacağını kırıyor. Bu sezonun talihsizi on dokuzluk futbolcu Ramsey… Cumartesi akşamı oynanan Stoke City – Arsenal maçında Shawcross ile girdiği mücadele sonucunda ne yazık ki, ayağı kırıldı. Kimse Shawcross’a kızmasın, tüm iyi niyetiyle topa ulaşmaya çalışırken “bacakkıran futbolcu” pozisyonunda buldu kendini… Zaten gözyaşları ile sahayı terk etti. Ağlaya ağlaya gidip özür diledi Ramsey’den... İyi bir futbol izleyicisi kendini suçlu duruma düşenin yerine de koymayı bilmelidir. Ramsey’in bacağı kırıldığında, televizyondan izleyenlere olayın vahametini anlatan ilk görüntü, gözlerini kapamış, ellerini başının arasına almış şekilde olay yerinden uzaklaşmaya çalışan futbolculardı. Bir futbolcunun bacağının kırılması başlı başına, haftalarca zihinlerden silinmeyecek, can sıkıcı bir olaydır zaten… Bir de sakatlanan genç bir futbolcu, üstelik Arsenal’de gençlere yapılan yatırımın simge ismi Ramsey olunca, üzüntü bir kat daha arttı. Daha On sekiz yaşını doldurmadan Arsenal forması giyen Galliyi, ellerinde büyüyen bir çocuk olarak görüyor Arsenal taraftarları… Bırakın Arsenal taraftarını, Ramsey’in gelişimini uzaktan izleyen bizler için bile fazlasıyla üzüntü verici oldu. (Küçük bir hatırlatma: Geçen sene 5-2 biten Fenerbahçe – Arsenal maçında Arsenal’in 5. golünü atan futbolcuydu. O maç ilk Şampiyonlar ligi maçıydı, attığı gol de Arsenal’deki ilk resmi golüydü)
Üstelik bacak kırılmasından daha kötüleri de oluyor yeşil sahalarda… 2003 Konfederasyon Kupası’nın Kamerun ile Kolombiya’yı karşılaştıran Yarı Finali’nde Vivien Foe’nin göz göre göre hayatını kaybedişini izledik. Lyonlu futbolcu o sene City’e transfer olmuştu, ama City’de oynamak kısmet olmadan Lyon’un maçlarını oynadığı Stade Gerland’de, Kamerun formasını giyerken hayatını kaybetti. Macar Miklos Feher ve Sevillalı Antanio Puerta da bu kutsal oyunu oynarken sahada yitirilenlerdi. Mekânları cennet olsun.
Bizim buralarda da gördük benzer dramları. Ankaragücü Antrenörü Ümit Özat’ın geçen sene Köln forması giyerken geçirdiği kalp spazmı hepimizi çok üzdü. Herkes tanrıdan bir yardım dilemiştir Ümit için… Ya Manisalı Meduna’nın Galatasaray maçında geçirdiği kalp krizi… Hepimiz kitlendik kaldık … Maçı bırakıp dakikalarca Meduna’dan gelecek iyi haberi bekledik. O günün en güzel anı, stad hoparlöründen yapılan “Meduna’nın durumu iyi” anonsu değil miydi? Galatasaraylı Okan, İstanbulsporlu Güven, Fenerbahçeli Uche ve Metin Diyadin’in bacaklarının kırıldığı anları, üzerlerinden yıllar geçmesine rağmen zihinlerimizden silemedik hala… Eksikliklerini görmeyelim, bu görüntüleri jeneriklerde bile değerlendiren görsel basının da bunda payı çok… Yeri gelmişken söylemekte fayda var, Ramsey’in bacağının kırıldığı pozisyonu İngiltere’deki yayıncı kuruluş bir kez dahi tekrar göstermedi.
Futbol, rakiple sert mücadelenin olduğu bir oyun ve doğasında bu yaşananlar var. Keşke olmasa… Holiganlık, taraftarlık, kazanmak, kaybetmek, şampiyonluk vs… Hiçbiri Ramsey’in ya da başka bir futbolcunun kırılan bacağından daha önemli değil. Böyle anlarda her şey anlamını yitiriyor. Yitirmeli de zaten, bu oyunu bize sevdiren, ekran başında ya da tribünde bize sevdiğimiz bu oyunu izleten insanlara gerekli saygıyı göstermenin şartıdır bu…
Bu can sıkıcı konuyu sonu güzel bir hikaye ile kapatalım. Bir süre önce, Kastamonu ‘da oynanan 1. Amatör Küme maçında rakibi ile çarpışan Mehmet Çelik isimli futbolcu bilincini kaybetmiş ve dili nefes borusunu tıkamış. Durumu fark eden maçın hakemi Coşkun Özkara, hemen müdahale ederek ölümle burun buruna gelen futbolcunun hayatını kurtarmış. Futbol cilveleri ile de hayata benziyor. Meğer bu olaydan üç sene önce bu ikili başka bir maçta karşı karşıya geldiklerinde, aynı futbolcu gelecekte hayatını kurtaracak hakeme hem küfür etmiş hem de tekme atmış. Cezası bir yıl futboldan men olmuş. Mehmet Çelik 3 sene önce küfür edip tekme attığı hakem başka bir maçta hayatını kurtarınca şu açıklamayı yapmış: “Futbol yaşantım boyunca çok olay yaşadım, ancak bu olay beni hem sevindiriyor hem de üzülüyorum. Sevinçliyim; çünkü yaşadığım için... Utanıyorum; çünkü Coşkun hocaya daha önce tekme attığım ve küfür ettiğim için... Coşkun hocanın yüzüne bakamıyordum. Ancak bundan sonra o benim her şeyim. Kendisine ne kadar teşekkür etsem azdır. Hayatımı kurtardığı için hocama hediye olarak takım elbise alacağım.''
Hikayelerin sonu hep böyle güzel olsun
