Tanıl Abilerdeki tribünümüzde oturup, oradan buradan muhabbet ederek maçın başlamasını beklerken, Erdem’in “Rus Büyükelçiliğine saldırmışlar, yollar kapalı gelemiyorum!” telefonuyla irkildik. Hemen televizyonu açıp haberleri takip etmeye başladık. Olay, bulunduğumuz yerin alt sokağındaki Rus Büyükelçiliğinde değil, sporda olan kız arkadaşımın evinin dibindeki Çağdaş Sanatlar’da yaşanıyordu. Hem kapalı yollar olabileceğinden, hem de evinin yakınlarında bir olay olduğu için ilk iş kız arkadaşımı aradım ama sporda olduğu için açmadı.
Sonradan polis olduğunu öğreneceğimiz bir saldırgan, elindeki silahıyla sadece Rusya'nın Ankara Büyükelçisi Andrey Karlov’u hedef almıştı. Ülkede kötü bir şey daha yaşanıyordu ve bizler, birer piyon olarak, afallamış bir şekilde sadece televizyonun renkli camına anlamsız anlamsız bakıyorduk.
Karmaşık ve karanlık bir halet-i ruhiye içerisinde dolanırken maç başladı. Ümit Özat, 10 gün önce Fenerbahçe ile oynadığımız kupa maçına göre, o günlerde cezalı olduğu için oynamayan, sağ ve sol bek Ahmet Oğuz ve Uğur’u, Muriqi yerine ise Rantie’yi ilk 11’e dâhil etmişti.
Maçın ilk 20 dakikasında baskın olan Gençlerbirliği idi ama benim aklım kız arkadaşımdaydı. Tekrar aradığımda telefonu kapalıydı. Merak edenlerin aramalarından ötürü kapandığını düşünüp, panik yapmasın diye taksiye atlayıp onu almaya gittim. Maçın sonucunu da ancak yatarken öğrendim.
Dün akşam, ailemin, akrabalarımın, arkadaşlarımın, kendimin “geleceğini” düşünerek, boş boş televizyon ekranındaki tekrarlanan görüntülere baktığım gibi, sabah da maçla ilgili arkadaşlarımın yazdıklarına aynı boş ifadeyle baktığımı fark ettim: Uğur son haftalarda olduğu gibi yine kötüymüş. İyi mücadele etmişiz ama Volkan’ı geçememişiz. 3-0 yenilmiş ama ezilmemişiz. Filan filan…
