Gazetenin yoğun zamanlarına denk gelen Akhisar-Gençlerbirliği maçını takip ederken, Klasspor’dan Mehmet Ali Çetinkaya’nın renkli maç yazıları aklıma geldi. Ben gazeteyi baskıya yetiştirmeye çalışırken, sevgili futbolseverler ve Gençlerbirliği gönüllüleri kim bilir maçı nasıl takip ediyorlardı? Eminim pek çok kişi uzun bir aradan sonra kırmızı-karalardan 1 haftada 3 galibiyet görmek istiyordu.
Eksikler bitmiyor
Ortada geçen ilk yarıda, gözler sol kanadın teslim edildiği Halil İbrahim’deydi. Haftalardır eksik kadroyla mücadele eden başkent ekibini, tam kadro izlemeyi; en azından Doğa ile Gosso’yu yan yana görmeyi özlemiştik. Devre arasında Köln’e gideceği konuşulan Petroviç, yüzünde maskesi ve sakin futboluyla, savaşçı Doğa’nın yanında bazı ataklarda kayboluyordu.
Guido’nun yokluğunda Mervan’ın yükü artmıştı. Stancu ondan daha etkili driplingler bekliyor, Tomic’ten de akıl dolu paslar istiyordu.
Kondisyon ve güç gereken Gençlerbirliği’nde, özellikle ‘güç’ faktörünü etkileyen futbolcuların yokluğu takımda zaman zaman göze batıyordu.
Etkili başladı
İlk yarıda durumu idare eden Gençlerbirliği, ikinci yarıya daha etkili başladı. En azından görüntü öyleydi zira rakibe pozisyon şansı bırakmıyor, ‘burdan puansız dönmem’ mesajı veriyordu.
Ta ki 67. dakikada savunmanın arkasına sızmayı başaran Gekas’ın golüne kadar.
Ancak İrfan Buz, puan istiyordu. Doğa’yı çıkarıp Berat’ı alması doğru bir hamle oldu. Çünkü sakatlık sorunu yaşayan Doğa’nın kendini zorlaması da yanlıştı.
Oyuna sonradan giren Antal’dan istediği verimi alamayan kırmızı-karalar, 79’da Tomic ile en azından 1 puana tekrar ortak oluyordu. Sonrasında savunmaya ağırlık veren Gençlerbirliği, teknik heyetin hedeflediği puanı alarak Manisa’dan dönüyor.
Hakemin özellikle son 10 dakikada verdiği faul kararları ve gösterdiği sarı kartların çok adil olmadığını düşünüyorum.
