Geçen sene Gençlerbirliği’nin -sadece adını vermiş olsa bile- Erkekler Süper Liginde mücadele edeceğini duyduğumda çok sevinmiştim. Ankara’nın en güzide, en köklü kulüplerinden biri olan Gençlerbirliği’nin renklerinin ve isminin Süper Lig takımlarımızın arasında geçiyor olması, Belediye kulüpleri ağırlıklı olan ligimiz için büyük kazanç olacağını düşünmüştüm. Beşiktaş, Trabzonspor, yine geçen sene ligimize dahil olan Antalyaspor gibi büyük futbol kulüplerine birde Gençlerbirliği ismi eklendiğinde, gelip-geçici ve amaçsız kulüpler yerine, böyle güçlü kulüplerin varlığının hentbolumuza büyük güç katacağını düşünüyordum.
Gençlerbirliği geçen sezonu ligde kalma mücadelesi vererek geçirdi. Her maçı ayrı bir final niteliğindeydi. Ligin son haftasına, maçların son saniyelerine kadar kimin ligde kalacağı, kimin lige veda edeceği belli değildi. Beş altı talkım arasında öyle bir mücadele vardı ki görülmeye değerdi. Alınan her puan çok kıymetliydi. Atılan her gol çok değerliydi ve nitekim öyle oldu. Gençlerbirliği’nin son hafta oynadığı maçta son beş saniye içinde Anafen Kolejinin iki topu direkten dönmeseydi, şu an Süper Lig takımları arasında başka takımların ismi geçecekti. Üstelik Gençlerbirliği’nin süper bir kadrosu da yoktu. Ama güzel olan neydi biliyor musunuz? Güzel olan Kara-kızıl, Alkaralar, Dikmen Tayfa, Gençlerbirlikçiler’di..
Her maçta, boyunlarındaki atkılarıyla salonumuzun protokolün tam karşısındaki yerini alırlardı. Öyle yerine oturmak falan yok. Maç boyunca aynı sahadaki bir sporcu heyecanı içinde maçı seyrederlerdi. Ne bir kötü söz, ne bir kötü hareket.. Güzel olan birçok şeyi onlarda görüyorduk. Onların heyecanı bize de yansıyordu. Nevzat’ın kurtarışlarıyla coşan Ramazan Çelebi’yi, maç öncesi sahaya girip topu eline alıp kaleye gol atmak isteyen spor aşığı Necdet Özkazancı’yı, büyük bir sükûnet içinde maçı izleyen Tanıl Bora, Ozan Güler, Akşit Özkural, Atila Çınar, Kemal Ulusoy’u.. ve tabii Orcan Yiğit’i.. görüyorsunuz Orcan’ın yeri bende ayrı.. Makedon hentbol takımı RK Vardar’ın atkısını bana getirmiş, yeri ayrı olmaz mı!.. Ve tribünde yerinde duramayan Dikmen tayfayı.. İsmini bilmediğim, ama birlikte gelip, birlikte aynı keyfi yaşayan bu Gençlerbirlikçilere hayran olmuştum. Bir kişiye daha hayran olmuştum. Hayatını Gençlerbirliği’ne adayan Hasan Şengel’e.. Mutlaka tanışmam gerektiğini düşünerek daha ilk gün maçı sonrasında kara-kızıl giymiş olan herkese “hoşgeldiniz, siz hep gelin!” bile demiştim. 35 senedir ligimizde var olan ve her zaman büyük işler yapan Beşiktaş’a hayranım. Ama Gençlerbirliği Hentbol takımının antrenmanına gidip birlikte futbol maçı yapmak isteyecek kadar hentbolu seven bu taraftarı çok sevmiştim.
O günden sonra bende kendimi onların arasında bulmuştum. Bazen 19 Mayıs Stadında, her hentbol maçında Thf’de, bazen Gençlerbirliği tesislerinde, bazen Tanıl Bora’nın işyerinde, bazen bir kafede, bazen bizim evde.. Bu insanlarla birlikte olmak bana iyi geliyordu. İstediğimiz tek şey ise spordaki güzelliklerdi. Tam benim anlayacağım dilden konuşuyor, tam benim öğrenmek istediklerimden bahsediyor, tam benim görmek istediğimi görüyorlardı.
Futboldaki Passolig, e-bilet uygulaması nedeniyle, futbol maçlarına gitmek istemeyen Gençlerbirliği taraftarının hentbol maçlarına geleceğini duyduğumda ise için için seviniyordum. Thf Spor Salonunda daha fazla kara-kızıl taraftar görmek!. Ne muhteşem olacaktı!. Sessiz sedasız oynanan hentbol maçları sona erecek, salonumuza daha fazla ses gelecekti. Marşlar yükselecek, heyecan artacaktı. Seyirci sayısı çoğaldıkça, hentbolunda sesi çoğalacaktı..
Derken, dün öğrendim ki, Hentbolda Passolig uygulamasına geçmiş. Tam detaylarıda bilmiyorum açıkçası.. Ama şunu iyi biliyorum.
Korkarım ki, artık bu güzel taraftarı salonumuzda görmeyeceğiz. Korkarım ki artık, futbolu protesto eden ve hentbol maçlarına gelmek isteyen bu güzel taraftarı salonumuzda görmeyeceğiz. Korkarım ki artık, Gençlerbirliği Hentbol takımı da maçlarını bomboş salona oynayacak. Geçmiş olsun.
