İLHAN CAVCAV: O BİR EFSANE

İlhan Cavcav, Türkiye Futbolu’nun yaşayan efsanesidir. Bu cümleyi, bundan sonra söyleyeceklerimin sertliğini yumuşatmak için kurmadım. Kim Il Sung da efsaneydi, mesela Mustafa Özbek de otuz yılı aşan sendika başkanlığıyla, alanında efsaneydi. Kanaatimi söyleyeyim, Sung halkını, Özbek (işçi sınıfını geçtim) işçileri sevmiyordu. Cavcav, Gençlerbirliği’ni sevdiği kadar hiç kimseyi ve hiçbir şeyi sevmedi. Unculuğu bile.

Sorun şimdi ona: “Madem düşmekten söz ediyorsun, gücün var, ekmek fiyatlarını niye düşürmüyorsun?” İnanıyorum, utanarak, sıkılarak, “Haklısınız, neden bunu hiç düşünmedim” der. Trajiği de budur: Futbolu, Gençlerbirliği’nden daha çok sevseydi, bugün bu lafları etmezdi.

“Türkiye futbolunun yaşayan efsanesidir” dedim ya! Bunu şöyle de anlayabiliriz: Yaşayan karakutudur Cavcav. Sözleri değil gözleri, konuştukları değil, sustukları her şeyi anlatıyor. Karakutu bulundu ama çözemiyoruz. Biz ondan uçağın nasıl düştüğünü öğrenmeye çalışıyoruz, o bize, otomatik pilotla hostesin sevişmesini anlatıyor.

Onu gözümüzde büyüten şey şimdi futbolu bizim gibi sevenlerin içini acıtıyor. Evladını sevgisiyle boğan baba (ya da anne miydi) figürünü canlandırın gözünüzde. “Düşer yüzünü gözünü çizer” diye sokağa salınmayan çocuğun ebeveyni Cavcav. Hayır, daha kötüsü! Gençlerbirliği 3. Lig’e kadar düşecekti ya! Cehennemi bir daha görmek istemiyor. Süper Lig’de nasıl tutunabileceğinin o sihirli formülünü bulmuş. Havuz başındaki zengin bebelerine limonata satmak… Gençler’e yakışan, kendi suyunda çimmek değil mi?
Şimdi de timsahın dişleri arasında beslenen kuşları hatırlayın. Hem kuş karnını doyuruyor hem de timsah dişini temizliyor. Herkes halinden memnun görünüyor. Cavcav, bu memnuniyetten farkındalıktır aynı zamanda.

Bu özgüvenle oturdu zaten kumar masasına. “Küme düşme olursa Türk futbolu uçuruma gider” restinin görülmeyeceğini sandı. Masaya oturduğunda duayendi, kalkarken kaybedeceği şeyin bu duayenlik olacağının farkında mı? Bir dostun sorusu olsun bu da.